Αναλυτική Παρουσίαση Επιπλοκών Σακχαρώδη Διαβήτη

Οι επιπλοκές που εμφανίζει ο σακχαρώδης διαβήτης οφείλονται κατά κύριο λόγω στη συνεχή βλαπτική επίδραση των αυξημένων τιμών του σακχάρου (γλυκόζης) στο εσωτερικό τοίχωμα των αρτηριών του οργανισμού (αγγειακό ενδοθήλιο). Ο διαβήτης προσβάλει όλες τις αρτηρίες προκαλώντας αρτηριοσκλήρυνση (διάχυτες αθηρωματικές βλάβες), αλλά τις μεγαλύτερες βλάβες τις προκαλεί στα αρτηριακά τριχοειδή, από τα οποία γίνεται και η μεταφορά των θρεπτικών συστατικών και του Οξυγόνου που μεταφέρονται από το αίμα στους ιστούς (Ανταλλαγή της ύλης).

Για να γίνει περισσότερο αντιληπτό αυτό, σκεφτείτε μία φουντωμένη ελιά.

Ο κορμός της αντιπροσωπεύει την Αορτή, που μεταφέρει το αίμα από την καρδιά. Τα μεγάλα κλαδιά είναι τα αγγεία πού βγαίνουν από την Αορτή και μεταφέρουν το αίμα στα διάφορα όργανα (εγκέφαλο, ήπαρ, νεφρούς κλπ) και στα μέλη του σώματος (χέρια, πόδια). Τα μικρά κλαδάκια που έχουν τα φύλλα είναι οι τριχοειδείς αρτηρίες. Εκεί γίνεται και η ανταλλαγή της ύλης, στα κλαδάκια.

Έχετε δει ποτέ φύλλα στον κορμό ή στα μεγάλα κλαδιά? ΌΧΙ. Η αποστολή τους είναι να μεταφέρουν τα θρεπτικά συστατικά από το έδαφος στα μικρά κλαδάκια και στα φύλλα.

Ότι ακριβώς κάνει η Αορτή και οι μεγάλες αρτηρίες. Μεταφέρουν το αίμα, με τα θρεπτικά συστατικά και το οξυγόνο (Ο2) από την καρδιά στα τριχοειδή αγγεία κάθε οργάνου και κάθε μέλους (άκρου) του σώματος. Από εκεί, και ΜΟΝΟ από εκεί, τα θρεπτικά συστατικά και το Ο2  περνούν μέσα από το τοίχωμά τους και θρέφουν τα κύτταρα κάθε ιστού.

Τα τριχοειδή αγγεία (λέγονται έτσι γιατί έχουν πάχος όσο μία τρίχα και μικρότερο) είναι αυτά στα οποία η αυξημένη γλυκόζη του αίματος προκαλεί τις μεγαλύτερες βλάβες, και επειδή τα τριχοειδή βρίσκονται σε όλα τα όργανα του σώματος, ο Σακχαρώδης Διαβήτης είναι μία νόσος όπου όλος ο οργανισμός και κάθε όργανο είναι στόχος.

 Διαβητικό πόδι

 Μόνα τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και δυστυχώς σε μικρή κλίμακα, έχει γίνει αντιληπτό ότι η αντιμετώπιση των προβλημάτων που εμφανίζουν οι διαβητικοί ασθενείς, ιδίως στα κάτω άκρα (πόδια), πρέπει να γίνεται με ειδικές μεθόδους που σε πολλές περιπτώσεις είναι τελείως διαφορετικές από την αντιμετώπιση του ιδίου προβλήματος σε μη διαβητικό ασθενή.

Τα κυριότερα προβλήματα των κάτω άκρων στο Σ.Δ. είναι:

1.  Απώλεια ή αραίωση των τριχών
2. Ατροφεία του δέρματος (λέπτυνση)
3. Εμφάνιση λοιμώξεων, κυρίως μηκυτιάσεων, ανάμεσα στα δάκτυλα (ερυθρότητα με φαγούρα και πόνο)                                            
4. Ελάττωση της αισθητικότητος, συνηθέστερα από τα γόνατα και κάτω
5. Δυσαισθησίες κάτω άκρων (μουδιάσματα από το γόνατο και κάτω, αίσθημα ότι διαπερνά ρεύμα το πόδι, ή τσιμπήματα από μικρές βελόνες) ως αποτέλεσμα αρχόμενης καταστροφής των αισθητικών νεύρων
6. Τραύματα που αργούν να κλείσουν παρά την καλή περιποίηση
7. Άτονα έλκη (πληγές που δεν κλείνουν παρά την περιποίηση και την Ιατρική φροντίδα)
8. Νεκρώσεις δέρματος και δακτύλων
9. Οστεομυελίτιδα
10. Γάγγραινα

 Αιτιολογία.

 Η αιτία που εμφανίζονται οι παραπάνω διαταραχές είναι η δραματική ελάττωση του αριθμού των τριχοειδών αγγείων. Αυτό έχει ως συνέπεια να υπάρχουν περιοχές οι οποίες δεν μπορούν να αιματωθούν φυσιολογικά με αποτέλεσμα τα θρεπτικά συστατικά αλλά κυρίως το Οξυγόνο να μην φτάνουν στα κύτταρα.

Το οξυγόνο είναι η βενζίνη για την κυτταρική μηχανή. Αν η ποσότητα οξυγόνου δεν είναι αρκετή, τότε τα κύτταρα αναστέλλουν πολλές από τις λειτουργίες τους και εξοικονομούν ενέργεια, απλά για να επιβιώσουν.

Γίνεται έτσι εύκολα κατανοητό γιατί μία πληγή αργεί να θεραπευτεί ή δεν κλείνει για πάρα πολύ καιρό. Τα κύτταρα δεν έχουν την ενέργεια να πολλαπλασιαστούν και να καλύψουν το κενό.

Η ελάττωση της πυκνότητας των τριχοειδών έχει και μία επιπλέον συνέπεια. Τα αμυντικά κύτταρα του οργανισμού και τα αντιβιοτικά, δεν μπορούν να φτάσουν στις περιοχές που υπάρχει είσοδος μικροβίων (στις πληγές) και να τα αντιμετωπίσουν. Είναι σαν να θέλουμε να στείλουμε στρατό σε μία περιοχή της χώρας που μπήκε ο εχθρός και δεν έχουμε δρόμους για να φτάσουμε στην περιοχή. Άρα δεν έχουμε και άμυνα.

 Αντιμετώπιση. Η συμβολή του Υπερβαρικού Οξυγόνου (ΗΒΟ)

 Η κυριότερη αντιμετώπιση είναι η πρόληψη, δηλαδή η σωστή ρύθμιση του σακχάρου με την φαρμακευτική αγωγή, την σωστή διατροφή και την άσκηση.

 Αλλά κανένας μας δεν είναι τέλειος………

 Όταν εμφανιστούν οι βλάβες του Σ.Δ. στα κάτω άκρα η καταστροφή του δικτύου των τριχοειδών έχει γίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Συνέπεια της καταστροφής των τριχοειδών είναι η έλλειψη οξυγόνου στους ιστούς και το δέρμα (υποξία). 

Ο οργανισμός είναι η μόνη μηχανή που έχει την ιδιότητα και τους μηχανισμούς να αυτοεπισκευάζεται.

Αναγνωρίζει την έλλειψη Οξυγόνου σε μία περιοχή και αυτό είναι το ερέθισμα για να αρχίσει την δημιουργία νέων τριχοειδών αγγείων (νεοαγγειογένεση) στην περιοχή. Για να το επιτύχει αυτό τα κύτταρα που θα πολλαπλασιασθούν και θα δημιουργήσουν τα νέα αγγεία (ιστιοκύτταρα) χρειάζονται ενέργεια, δηλαδή Οξυγόνο.

Στην διαδικασία αυτή συμβάλλει καθοριστικά η δράση του Υπερβαρικού Οξυγόνου (ΗΒΟ).

Με την ΗΒΟ θεραπεία αυξάνεται μέχρι και είκοσι (20) φορές η ποσότητα του Οξυγόνου που μεταφέρεται από το αίμα και η μερική πίεση από 10 -20 mmHg φτάνει στα 700 – 2000 mmHg.

Αν παρομοιάσουμε το Οξυγόνο με μία μπάλα ποδοσφαίρου, η μερική πίεση είναι η δύναμη με την οποία κλοτσούμε την μπάλα. Όσο πιο δυνατά χτυπήσουμε την μπάλα τόσο πιο μακριά θα φτάσει.

Κατά τον ίδιο τρόπο το ΗΒΟ στέλνει (διαχέει) το Οξυγόνο σε μεγαλύτερη απόσταση από το αγγείο και έτσι φτάνει σε περιοχές όπου υπάρχει έλλειψη (υποξία). Αποτέλεσμα αυτού είναι τα κύτταρα να παίρνουν την ενέργεια που χρειάζονται και να αρχίζουν να θέτουν σε λειτουργία τις επουλωτικές διαδικασίες, δηλαδή να δημιουργούν νέα τριχοειδή αγγεία και να παράγουν κοκκιώδη ιστό για να κλείσουν (επουλώσουν) τις πληγές (τα άτονα έλκη).

Επίσης το Υπερβαρικό Οξυγόνο μέσω κυτταρικών βιοχημικών αντιδράσεων (του συστήματος της μυελοπεροξειδάσης) (φαγοκυτταρική) αυξάνει την ικανότητα των αμυντικών κυττάρων (Μακροφάγων) να καταστρέφουν τα μικρόβια που έχουν εισέλθει στην περιοχή του τραύματος και έτσι συμβάλει καθοριστικά στην αντιμετώπιση της μικροβιακής λοίμωξης.

Το Υπερβαρικό Οξυγόνο προκαλεί άμεση καταστροφή στα αναερόβια μικρόβια (άμεση μικροβιοκτόνο δράση) και αναστέλλει τον πολλαπλασιασμό (μικροβιοστατική δράση) σε ορισμένα είδη αεροβίων μικροβίων. Επίσης μελέτες έχουν αποδείξει την αύξηση της αποτελεσματικότητας συγκεκριμένων αντιβιοτικών (συνέργεια) κατά την ΗΒΟ θεραπεία (όπως π.χ. οι αμινογλυκοσίδες, κινολόνες, ημισυνθετικές πενικιλίνες κλπ.)

  Ατονα έλκη

 Η θεραπεία τους με το Υπερβαρικό οξυγόνο, συνδυάζεται πάντα με την τοπική περιποίηση του τραύματος και συνήθως διαρκεί 30 ημέρες, εφ’ όσον δεν υπάρχει επιπλοκή σε υποκείμενους ιστούς (πχ οστεομυελίτιδα)

Σε επιπεπλεγμένα περιστατικά, τα οποία είναι και τα πλέον συνήθη, έως και ο κανόνας, στο κέντρο μας, η αντιμετώπιση γίνεται από εξειδικευμένη ομάδα ιατρών.

Η θεραπεία με το ΗΒΟ αλλάζει τον τρόπο αντιμετώπισης των περιστατικών. Το πότε και το αν θα επέμβει ο χειρουργός, τι επέμβαση θα πραγματοποιήσει και ποιας βαρύτητος, τι υποστηρικτική αγωγή (αντιβίωση, ινσουλίνη) θα λάβει ο ασθενής και για πόσο, τι διαγνωστικές εξετάσεις (πχ απεικονιστικές) θα πρέπει να προηγηθούν, σε σχέση και με την γενική κατάσταση της υγείας κλπ είναι αποφάσεις που λαμβάνονται από την ομάδα των ιατρών που ασχολούνται με τον ασθενή που πάσχει από διαβητικό πόδι. Η γνώμη των ειδικών της ομάδος, αναλύεται στον ασθενή και στους συγγενείς του καθώς και οι πιθανές εναλλακτικές λύσεις, ούτως ώστε όλοι να έχουν την πλήρη εικόνα και την γνώση για να επιλέξουν το καλύτερο δυνατό για τον συγκεκριμένο ασθενή.

Στον εικοστό πρώτο αιώνα η αντιμετώπιση ενός νοσήματος εξατομικεύεται. Αυτή είναι η Ιατρική του σήμερα.